مرا مهر سیه چشمان زسر بیرون نخواهد شد

قضای آسمان است این و دیگر گون نخواهد شد

رقیب آزار هافرمود و جای آشتی نگذاشت

مگر آه سحر خیزان سوی گردون نخواهد شد

مرا روز ازل کاری بجز رندی نفرمودند

هر آن قسمت که آن جا رفت وآن افزون نخواهد شد

خدا را محتسب مارا به فریاد دف و نی بخش

که ساز شرع از این افسانه بی قانون نخواهد شد

مجال من همین باشد که پنها ن عشق او ورزم

کنار بوس و آغوشش چه گویم چون نخواهد شد

شراب لعل و جای امن یار مهربان ساقی

دلا کی به شود کارت اگر اکنون نخواهد شد

مشوی ای دیده نقش غو زلوح سینه ی حافظ

که زخم تیغ دلدار است ورنگ خون نخواهد شد